"Cztery" Rozdział 11

Rozdział 11.

Przeszukała sypialnię. Zajrzała do większości pomieszczeń, zapytała lisouszki. Nie, to nie był żart. Ori-Ann naprawdę gdzieś zniknęła. Zrezygnowana Kora usiadła na łóżku. Gdzie ta dziewczyna się podziewa? Lubiła niezależność, ale żeby tak wyjść bez słowa?

Czarodziejka ziemi nie wiedziała, co robić. Ostatnio miała wrażenie, że traci grunt pod nogami. Coraz mniej wędrowały. Nidalei była ciągle zmęczona, Or wymykała się z grupy. Ostatnio wróciła po dwóch godzinach! Berta (przynajmniej po części) miała rację. Powinny jak najszybciej wracać do szkoły, w przeciwnym wypadku może dojść do tragedii. Właśnie dlatego należy doprowadzić sprawę do końca. Uratować Lotosowy Świat i mieć to z głowy.

Kim jest Goldrea? Czy w ogóle istnieje? Kto włożył listy pomiędzy karty książki? Czy istnieją jeszcze jacyś czarodzieje? Co stanie się, kiedy znajdzie się ostatnia ćwiartka płyty?

Te i inne pytania cisnęły się do głowy Korze, a ona nie potrafiła odpowiedzieć na żadne z nich. Wyjęła ze swej skórzanej torby księgę i otworzyła ją. Przypomniała sobie, jak zobaczyła ją po raz pierwszy na najwyższej półce w szkolnej bibliotece. Pamiętała, jak otworzyła ją, przewertowała dokładnie (strony były puste) i znalazła kartkę ze wskazówkami. Uznała wtedy, że znajdzie pozostałe czarodziejki podczas festynu i przekaże wiadomość. Z księgi wyleciała biała karteczka. Kora załapała ją w locie i spojrzała na napisane starannie czarnym atramentem.

,,Czwarta płyta jest dużo bliżej niż myślisz.”

Nie wiedziała, jak zareagować. Jeszcze kilka dni temu cieszyłaby się, ale po rozmowie z lisouszką ogarnęły ją wątpliwości. Była tylko jedna osoba, z którą mogła o tym pomówić: Ori-Ann. Kora postanowiła ją znaleźć.

Cichutko wymknęła się z sypialni. Szła długim korytarzem w stronę wyjścia. W niektórych pokojach paliło się światło, dlatego za każdym razem kiedy przechodziła obok drzwi przeszywał ją dreszcz. Co by było, gdyby lisouszka ją odnalazła? Wydawała się przyjazną osobą, ale…

W ciemności wszystko wydawało się straszne. Niewyraźne kształty tuż nad jej głową, lampa kołysząca się w kuchni i cisza, przez którą słyszała tylko swój oddech i kroki. Przeszła po krótkich schodach, otworzyła drzwi. Wyszła na zewnątrz. Księżyc świecił jasno, zobaczyła obłoki pary unoszące się z jej ust.

,,Przymrozki? W czerwcu?” – mruknęła, starając się zachować resztki zdrowego rozsądku.

Przeszła się w jedną i w drugą stronę. Nie chciała iść dalej, bała się, że zabłądzi. Skoro wyszła na dwór, musiała znaleźć Ori-Ann. Gdyby się teraz poddała, jej ryzyko poszłoby na marne. Poza tym nawet uczennicy SAiO może grozić niebezpieczeństwo. Musiała zatem rozejrzeć się po okolicy, a nie chciała oddalać się od domu Berty. Spojrzała na drzewo, to samo, pod którym znalazły drzwi do nory. Niewiele myśląc, zaczęła się na nie wspinać. Przy świetle słońca poszłoby jej lepiej, mimo to weszła na szczyt. Spojrzała w niebo i poczuła, jak daleko jest od domu i Akademii.

Nagle spostrzegła smugę dymu unoszącą się nad drzewami. Od razu skojarzyła jej się z Ori-Ann, dlatego zeszła z drzewa i poszła w tym kierunku. Robiło się coraz zimniej, w dodatku miała wrażenie, że z tej nieprzeniknionej ciemności zaraz coś wyskoczy. Mimo strachu doszła do miejsca, z którego widziała ognisko. Od tego miejsca czołgała się między krzewami, przy okazji brudząc całe ciało błotem i przylepiającymi się do niego liśćmi. Kiedy zbliżyła się jeszcze bardziej, zobaczyła Ori-Ann.

Dziewczyna stała w środku ogniska. Języki ognia lizały jej skórę jak kartkę papieru, ona sama zaś drgała niczym powietrze nad ogniem. Było coś nieludzkiego w tej postaci, która stała w płomieniach, która błędnymi oczyma wpatrywała się w dal.

Kora wycofała się najciszej jak potrafiła, a kiedy była już pewna, że Ori-Ann jej nie widzi, puściła się biegiem do nory lisouszki. Wpadła do sypialni i zaczęła wertować wszystkie listy jakie znalazła w księdze, od samego początku aż do teraz.

,,Jak mogłam tego nie zauważyć” – pomyślała.

"Cztery" Rozdział 10

Rozdział 10.

Czarodziejka ziemi przekradła się do pokoju Nidalei i Magnolii. Weszła bez pukania. W środku było ciemno jak w grobie.

,,Już zasnęły?” – pomyślała. – ,,To wydaje się logiczne, że po całym dniu…Ale znając je raczej gadały do późnej nocy.”

Popatrzyła (choć ciężko powiedzieć, żeby mogła cokolwiek dojrzeć) wokoło. Słyszała jakieś szmery w sąsiednim pokoju. Zrobiła krok w przód i prąd powietrza popchnął ją na ścianę.

Zapaliło się światło. Kora podparła się ręką i spróbowała się podnieść. Zamrugała oczami. Jej głowa pulsowała.

– Co tu się…Kora, co się stało?! – Nidalei cofnęła się o krok. – Nie, nie…Tylko nie to…Wstawaj, przecież nic ci nie jest!

Kora usiadła z trudem i zakaszlała.

– Czemu płaczesz? – spojrzała na zaczerwienioną twarz znajomej.

– Nie płaczę. Po prostu wydawało mi się, że cię zabiłam albo…cokolwiek.

– Jak to?

– Ojejku…Kiedy weszłaś do pokoju, nie wiedziałam, że to ty. Powiedzmy, że nie czuję się ostatnio bezpiecznie. I wiesz co? Ta cała Berta może mieć rację. Bez sensu jest ta cała podróż. Teraz żałuję, że się zgodziłam. Myślę, że obie – spojrzała na przyjaciółkę. – Nie powinnyśmy się w to mieszać.

– Jeśli już o tym mowa – wtrąciła Kora. – To czy Magnolia się nie obudzi?

– Nie, ma mocny sen. Ale ściszmy głos, żeby ten chomik nas nie usłyszał?

– To lisouszka krecionoga! – oburzyła się uczennica Szkoły Zielarsko-Przyrodniczej, ale potem mówiły już szeptem.

Przez chwilę tłumaczyła obyczaje tych stworzeń, jak np. zasadę 17-stu słów (przed przejściem do sedna trzeba powiedzieć 17 wyrazów), czy hejnotopia (posiadanie poglądów na każdy możliwy temat). Lisouszki nie stosowały powitań i pożegnań tak jak ludzie. ,,Witaj” mówiły tylko do nowo narodzonych lisouszątek, ,,Żegnaj” nie używały wcale (wynikało to ze starodawnych wierzeń). Jednym z najważniejszych podań była ,,Pieśń o Haganie i Wolundzyji”.

– Kiedy Wolundzyja patrzyła na śmierć Hagana, on powiedział, żeby się nie smuciła, bo nie opuszcza jej na długo.

,,Nie wychodź na łąkę

nie szukaj mnie w norze

myśl, że

wyszedłem na spacer”

Aż się łezka kręci w oku. No na co się gapisz! To jest literatura najwyższych lotów! Powiedz, czy zwykły chomik napisałby coś takiego?!

– Nie…– Nidalei była odrobinę zdziwiona pasją w głosie koleżanki i rozległą wiedzą na temat lisouszej kultury. – Ale chyba nie po to tu przyszłaś.

Kora otrząsnęła się ze wzruszenia i przypomniała sobie, o czym miała powiedzieć.

– Przypomniałam już sobie, o czym miałam powiedzieć. Rozgadałam się o tych lisouszkach, po za tym rzuciłaś mną o ścianę…Trochę mnie to rozproszyło. Skoro nie ma już nic, co mogłoby nam przeszkadzać: dlaczego zgodziłaś się na te chore warunki?!

– Dzięki nim mamy jeszcze dach nad głową! Czy ty zdajesz sobie sprawę, co my właściwie robimy? Cud, że jeszcze się nie pochorowałyśmy. Jeżeli przeżyjemy, czeka nas piekło w szkole. Na razie mamy wspaniałe, fantastyczne, ekstra, super, świetne, fajne, niebezpieczne, aczkolwiek ekscytujące, niesamowite przygody, ale magia nie uchroni nas przed śmiercią. Tutaj mamy przynajmniej zapewnione bezpieczeństwo i elementarne wygody. Nie myłyśmy się chyba od trzech dni!

– No właśnie! Od trzech dni nie jadłyśmy kotletów mielonych!

– Wiesz co? – Nidalei spojrzała na Korę z zażenowaniem. – Uważam, że Berta miała rację. Nie powinnyśmy się w to mieszać.

– Poddasz się teraz, kiedy już prawie osiągnęłyśmy cel? Została nam jedna płyta. Możemy uratować Lotosowy Świat. Jutro dostaniemy ostatnią wskazówkę, zrobimy, co trzeba i wrócimy do szkoły.

Nidalei wstała. Podeszła do drzwi i otworzyła je.

– Może tak, może nie. Co, jeśli okaże się, że tak naprawdę nie ma żadnego Lotosowego Świata? Co, jeśli pójdziemy za daleko i już nigdy nie wyjdziemy z tego Lasu? Tak, czy inaczej, wolałabym już pójść spać.

– Jesteś tchórzliwa.

– A ty naiwna.

– A ty wykorzystujesz Magnolię.

– A ty nie masz rozumu!

Tej zniewagi Kora nie mogła znieść. Wyszła i skierowała się do swojej sypialni. Zdenerwowana rozmową, zapaliła światło i chciała zapytać Ori-Ann, co o tym wszystkim sądzi, gdy spostrzegła, że pokój jest pusty.

"Cztery" Rozdział 9

Pobojowisko wyglądało osobliwie. Wokół czterech czarodziejek leżały setki zamrożonych kruków. Kora, Nidalei i Ori-Ann wpatrywały się w Magnolię.

– Jak tego dokonałaś? – pytały. – Magni, nic ci nie jest? Skąd wiedziałaś, co zrobić?

– No…– dziewczyna zarumieniła się. – Nie wiem. Ale dla najlepszych przyjaciółek było warto.

Zapadła cisza. Było oczywiste, że nie uważają się za przyjaciółki. Współpracowniczki – tak, koleżanki – jak najbardziej, ale nic więcej. Miały zadanie i tylko ono trzymało je razem. Magnolia zauważyła, że coś jest nie tak i postanowiła zmienić temat.

– Czy wiemy już, gdzie jest czwarta płyta?

– Przed chwilą przeglądałam księgę. Nic nie znalazłam. Ona jest naprawdę gruba, pewnie ostatnia wskazówka gdzieś się zawieruszyła. Jutro na pewno coś wymyślimy, ale robi się ciemno i musimy znaleźć jakieś bezpieczne miejsce…O, widzę coś.

,,Coś” było okrągłymi, ciemnozielonymi drzwiami umieszczonymi w pniu drzewa. Kora chciała pociągnąć za rdzewiejącą klamkę, ale jej ręka zatrzymała się w połowie drogi.

– Myślicie, że możemy tak po prostu wejść?

– Należałoby kulturalnie zapukać – zanim Nidalei zdążyła pomyśleć: ,,jaka ona jest źle wychowana” usłyszała walenie pięścią i okrzyki znajomej.

– Halo! Jest tam kto?! Haaaaaaalo! To bez sensu – dodała ciszej. – Dlaczego nie możemy po prostu ich otworzyć?

– Hmmm…– Nidalei zdawała się być rozdarta pomiędzy dobrym wychowaniem, a perspektywą spędzenia kolejnej nocy pod gołym niebem. – No…jest zimno, niewygodnie i …– przez chwilę szukała argumentu, ale niebo przyszło jej z pomocą. – I właśnie zaczęło padać. Magnolia, otwórz drzwi – widząc dziwne spojrzenia Or i Kory, dodała: – W ten sposób będziesz chroniona. Gdyby coś nas zaatakowało, ty staniesz bezpiecznie za drzwiami.

Oczywiście czarodziejka powietrza kazała zrobić to dla dobra przyjaciółki (nie, żeby nie chciało jej się otwierać drzwi i brudzić rąk rdzą), mimo to Magnolia powiedziała:

– Naprawdę nie wiem, czy powinnyśmy tam wchodzić. Tajemnicze drzwi w środku Lasu…to musi być pułapka, ja to czuję. Poza tym, czy my spodziewamy się znaleźć apartament z czterema łóżkami w pniu drzewa?

– Proszę, otwórz je.

Magnolia nacisnęła klamkę. Weszły gęsiego do wydrążonego pnia i zeszły schodkami w dół. Przed nimi ciągnął się długi, wąski korytarz oświetlony słabo żarówkami wystającymi z sufitu na kablach. Sufit, czyli ubita ziemia nad ich głowami był tak nisko, że Nidalei, najwyższa z czarodziejek musiała się schylać. Dziewczyny otwierały drzwi po lewej i prawej stronie, oglądały wnętrza i szły dalej. W ten sposób zobaczyły czternaście pokojów, w tym: sypialnię z łożem małżeńskim, kuchnię z pomarańczową lodówką, drewnianym stołem i dwoma krzesłami, spiżarnię, do której prowadziły stalowe drzwi z okienkiem zamykane na siedem spustów (nie dostały się oczywiście do środka), sypialnię z dwoma szerokimi łóżkami, gabinet-biblioteczkę w której znajdowała się połowa z toplisty dziesięciu najlepszych książek wg Kory oraz sypialnię z materacem i tapczanem. Na suficie znajdowały się okna, które można było zdalnie (przez naciśnięcie guzika) zasłonić mchem od wewnątrz, żeby nie było ich widać. Dom spodobał się wszystkim, a najbardziej Korze. Wychwalała koronkowy obrus na stole, szafeczki i komody w roślinne motywy, fotel na biegunach…

– Zostańmy tu na noc…– poprosiła, robiąc psie oczy do Nidalei, Magnolii i Ori-Ann. – Ta nora jest piękna! Jeśli spotkamy gospodarzy, to wszystko im wyjaśnimy. Razem usiądziemy przy stole i opowiemy im co nam się przytrafiło, a kiedy już uratujemy Lotosowy Świat, wrócimy tu i odwiedzimy ich jeszcze raz, a potem jeszcze raz…

– Po moim trupie!

Czarodziejki odwróciły się. Przed nimi stała lisouszka krecionoga, największy przedstawiciel chomików z największymi lisimi uszami na świecie. Jej rude futro sterczało na wszystkie strony, a pyszczek rozszerzał grymas przypominający uśmiech psychopaty. Była prawie tak wysoka jak człowiek, a długa jak dziesięciu ludzi stojących w kolejce po zakupy.

– Co wy tu robicie?! Wynocha, powtarzam, wynoście się z mojego domu! – krzyknęła grubym głosem.

– Ależ…panie lisouszko – powiedziała Kora.

– Jestem kobietą! – stworzenie wydało z siebie huk po czym tupnęło krecią nogą. – Na imię mi Berta. No, skoro już powiedziałam siedemnaście słów, powiedzcie mi, skąd jesteście i po co przyszłyście. Ludzie zwykle nie idą dalej niż do rzeki – to mówiąc, Berta zaprowadziła wciąż jeszcze przestraszone czarodziejki do jednego z sapłyjów, czyli pokojów z kominkiem i wskazała im krzesła. Sama założyła różowy fartuszek i usiadła w bujanym fotelu. Dziwne, ale wydawała się teraz dwa razy mniejsza.

Kora opowiedziała jej całą historię, od znalezionego w księdze listu przez przejście przez Podwójną, skończywszy na znalezieniu nory.

– Ma pani naprawdę piękny dom – zakończyła.

– Nie zbudowałam go sama – oświadczyła skromnie Berta, choć w rzeczywistości promieniała z dumy. – Pomagał mi mąż i oczywiście kuzyn, stary Tom. Nie ma ich tutaj, są na Szilce. A, wy nie wiecie, co to jest Szilka, no tak. Ciągle zapominam, że nie jesteście lisouszkami – zaśmiała się niskim, przyjemnym głosem.

Za to Ori-Ann, Nidalei i Magnolia przez cały czas pamiętały, że Berta nie jest człowiekiem. Patrzyły, jak otwierała i zamykała usta, jak gestykulowała łapkami i jak Kora jej odpowiadała. Nie mogły w to uwierzyć. Tymczasem rozmowa toczyła się gładko. Lisouszka opowiadała właśnie o Szilce (dorocznej ceremonii kopania korytarzy w Podziemnym Zamku Lisouszon), gdy nagle coś jej się przypomniało.

– Mówiłaś o jakiejś czarownicy, prawda?

– Tak, o czarownicy Goldrei. Wiesz coś o niej?

– Hmm…– mruknęła Berta, patrząc w przestrzeń, jakby przypominała sobie zdarzenia z dalekiej przeszłości. Przez jej twarz przebiegł grymas bólu i otworzyła usta, ale zaraz potem je zamknęła, jakby to, co miała powiedzieć było zbyt okropne i przerażające, żeby dało się przecisnąć przez gardło. Trzy razy westchnęła głośno. Potem wstała z fotela, a z komody, stojącej naprzeciw kominka wyciągnęła gruby zeszyt. Przekartkowała go. – Nie, nie przypominam sobie. Opowiedz o niej coś więcej, jak wygląda, co lubi jeść…

– No więc…Tak naprawdę nie wiemy o niej zbyt wiele. Jest zła i chce dostać się do Lotosowego Świata, żeby ukraść moc, która się w nim znajduje, to tyle. Musimy jeszcze odnaleźć czwartą płytę, ale nie dostałyśmy wskazówki, gdzie ona może być. Podpowiedzi zawsze znajdywałam pomiędzy siedemdziesiątą a siedemdziesiątą pierwszą stroną księgi.

– Mówiłaś mi o tym przed chwilą – przerwała Berta. – Zastanawia mnie tylko, dlaczego posłuchałyście nie wiadomo kogo, jakiejś karteczki włożonej między bajki. Ktoś was ewidentnie oszukuje!

– Ale…

– Nie trzeba być waszym sprzymierzeńcem, żeby wiedzieć o tych całych mocach. Mi na przykład powiedziałaś od razu, a nie ciekawiło mnie to i was nie pytałam.

– Ale ty…

– Nie jestem waszym sprzymierzeńcem. Przyjemnie mi się z tobą rozmawia, ale włamałyście się do mojego domu, w związku z tym nie ufam wam i nie chcę pakować się w sprawy, o których nawet wy macie mgliste pojęcie. Jak sądzę chciałybyście się u mnie zatrzymać. Mogę dać wam dwa pokoje – dodała usłyszawszy potwierdzenie. – Ale pod jednym warunkiem: przestaniecie szukać tych płyt i pojutrze (jutro pokażę wam Lisouszon) wrócicie do szkoły.

Kora już wstała, żeby zaprotestować, ale Nidalei weszła jej w słowo:

– Oczywiście. To niewiarygodnie bezmyślne z naszej strony, że dałyśmy się porwać temu niedorzecznemu pomysłowi. Cieszymy się, że wlała pani w nasze młode umysły trochę rozsądku.

– W takim razie jestem usatysfakcjonowana – powiedziała Berta ze śmiechem. – Zaprowadzę was do sypialni. Będziecie spały po dwie w jednym pokoju, więc dobierzcie się w pary i chodźcie za mną.

Kora skrzywiła się. Tysiąc razy bardziej wolałaby spać na deszczu niż obiecać komukolwiek, a zwłaszcza lisouszce, że przestanie szukać kamiennych płyt. Była w pokoju z Ori-Ann, która ostatnio zachowywała się dość dziwnie. Czuła, że musi wszystko z kimś przedyskutować, postanowiła więc wybrać się do Nidalei.